حلاج

منِ حلاج مجموعه شعری است از رضا هاشمی بِنی

این مجموعه شعر در قالب سپید با زبان نمادین به مضامین اجتماعی، فلسفی و سیاسی می پردازد.

قطعه ای از مجموعه شعر در زیر آمده است:

کبوتر سفید

آزاد باش؛ تو را به باد خواهم داد

تو را در خشکیده زمین فِسُردهِ بغداد به دست پینه بسته­ ها خواهم سپرد.

از درون حنجره به زنجیر کشیده؛ آتش برون می­زند اما در این بغ­داد، در گرفته­ روزهای سیاه ابرهای آن، تو را آزاد می­خواهم؛ بدون این که توانند این قوم دار­زن، تو را بر دار زنند؛ ای کبوتر سفید، حلاج.

دمی سخن گو و جانت را بیانداز بر زمین مرده دوست

که سیراب شود کوی و برزن های خون آشام بغداد

از مرگ، از ترس ریزش سنگ­های کوه­های بدون چشمه، تو را برای دیدن آخرین گله سفید در دره سیاه پرواز می­دهم.

ای کبوتر سفید پرواز کن

پرواز کن.

آن زمان که یَله بودی و به چینه ­های خویش غَرِه در این بغداد؛ حلاج، محکوم به زیستن در خویشتن آلوده به تبسم لجن­ های چسبیده بر دیوارها و آوای هر روزه یک خرناس از این سو و از آن سو.

محکوم در نگاهی به دست ­ها و زبان جن­پرستانِ جن­ زدهِ خوابیده در ته قبرهای دراز و کودکان آویزان به پستان­ های خشک برآمده از هر سو.

که می ­بایست آن چه را که نمی ­بیند و آن چه را که می­بیند؛ در فراسوی زمان و زمین ایستاده خود، از درون مَغاک این و آنِ آمده از دور به شهر، بنگرد به خویش، به پیش، به پس و به هر چه که هست؛ «به ریش­ های آلودهِ افیونی».

ای کبوترِ سفیدتنِ چشم سرخِ جسته از بام، رویای تو، از فراز خانه­ های خالی و خمیده در خویش و خفته در خوالیگران مغز، هیچ معنا و نشانه­ای به واقعیت هستی من نخواهد دمید.

ای کبوتر سفید، ای ندا­دهنده پرواز آسمانی در برهوتِ خزندگانِ لوتِ نشسته بر لب طاقچه یا آن سوشیانت و کالکی و آن میترا که می­خواهند انسان را به فرای زمین، کَجَکان کجکان بکشند و سر بافور نشانند خمار؛ دمی از خواب برخیز و بالی بکش؛ چشم های سرخ خود را بر سر این خانه ­های در­هم­ فرورفته وبا­گرفته بکش؛ خانه­ هایی که بغ، داد و اما آجر به آجر آن را به حساب قرص نانی چیده اند.

تو را اگر روزی، روزگاری به نامت سکه کردند و فَروَهر پادشاهان بودی و بر پرچم پیروزی ددانِ شب­پرور نشاندند اما روزان حلاج به دود و گرد و غبار حسرت و محنت، مفلوج و منکوب و نفرین شد به چنان اندوهگین افتاده صورت پر­چین و چروک.

ای کبوتر برآمده از روشن ­افروزان بصره، دیگر تو را بر هیچ بامِ سیاه­ اندود نخواهم دید، در سپنجی­ سرایِ ناگفته ­سخن بغداد، شر با همه تاریکی، زندان­ها را پر کرده ­است و از گردن­های به دارآویخته کبوترها، شکم­ های خالیِ شکِ عدالت را.

شاید ققنوس لازم است

شاید سیمرغ

شاید همای

شاید که نبودن آنان و بودن هیچ، کلمه­ای است که می تواند باز هم جهان را به سپیدی و روشنایی پیوند زند

به ایوان و طاق شکسته

و بغداد این شهر پر دود و داد را پیچد در سکون

شاید که آفتاب زَروان به پوچی قدم های یکایک آنان از نگفتن سخنی، هیچ سخنی، جهانی فراتر از چشم ­ها نباشد که خواست؛

آن چنان که حلاج می­خواست.